Tien dagen zonder (2022)

Onlangs mocht de oude bakfiets ons nog eens een dienst bewijzen. Ooit keken mensen om als we voorbij reden. We behoorden indertijd tot de pioniers. Nu kijken wij om als we weer een nieuw blits bakfiets model vlot door de straten zien glijden. 

Ze zat precies op een troon, onze tiener, duidelijk vele maten te groot voor de bak. Maar ze zat daar goed, met haar benen omhoog, rustend op haar grote sportzak vol vuile kleding, een beschimmelde brooddoos, en haar hoofd vol herinneringen. Die zouden de komende dagen en weken wel langzaam maar zeker aan ons worden geopenbaard. Niet allemaal natuurlijk, sommige zijn voorbehouden voor de vriendinnen, zover zijn we wel mee. Maar voorlopig zat ze met een grote kater. Het buitenlands kamp was definitief voorbij, 10 dagen hadden er drie geleken. En nu was ze onderweg naar haar bed, om 7u ‘s ochtends.

Aanvankelijk had ze naast de bakfiets gewandeld. Voor 4 km tussen de stopplaats van de bus en ons huis, gingen we niet moeilijk doen. Maar voor de bagage had ik dus de bakfiets van stal gehaald. Veilig buiten het gezichtsveld van de rest van de groep, in een zijstraat, won de spierpijn het van het stemmetje “wat gaan de mensen denken”, en ging ze op de troon zitten. En ik maar trappen.

“Mama, ik heb stof voor de website”. Dat was niet verwonderlijk. Ze was namelijk observator geweest, als enige op kamp zonder smartphone, zo bleek. Alle anderen hadden hun smartphone wel meegenomen maar, zoals afgesproken, hield de leiding de simkaarten in bewaring tijdens een groot deel van het kamp. Een kleine fotocamera behoorde wel tot haar bagage. En muziek heeft ze niet gemist, want die werd door boxen voorzien via andere smartphones. Ze observeerde bepaalde gewoontes van niet-smartphone-vrije vriendinnen en putte daar blijkbaar motivatie uit om haar eigen smartphone tijd vanaf nu nog te verminderen. Maar ze ontdekte  ook hier en daar een medestander die anderen op de vingers tikte met uitspraken zoals “Ja zeg, is een smartphone zonder simkaart echt nog belangrijker dan wij?”. 

Thuis gekomen, te moe om zich te interesseren voor de ongelezen berichten en gemiste conversaties die zich in haar smartphone hadden opgestapeld, kroop ze in bed. In een perspectief van tien dagen, komt het niet aan op enkele uren.