Een leerkracht met een kleurrijk verlichte hoed omringd door gemaskerde 12-jarigen. Ze zorgt ervoor dat straks niemand ontbreekt op de bus. De valiezen met de echte carnavalsoutfit voor één van de avondactiviteiten gaan de laadruimte in. De buschauffeur loopt keurend rond. “Een laatste knuffel”, roept de kleurrijk verlichte hoed.
Ze stappen bij de achterhoede op en, zoals verwacht, zien we ze al snel vooraan in de bus verschijnen. Sommige dingen overleven generaties, achteraan in de bus valt meer te beleven, behalve als je autoziek wordt.
Vanaf nu zijn we aangewezen op gebarentaal. Ik sta als een gek te zwaaien. Gelukkig begrijpt hij snel dat hij zijn jas moet uitdoen. Volgende taak: hem duidelijk maken dat hij – in tegenstelling tot eerdere instructies – zijn masker moet afzetten. Kijk om je heen, niemand draagt het nog, gebaar ik.
Nadat ik zo alle noodzakelijke bezorgde-mama-boodschappen succesvol heb overgebracht, en zie dat hij converseert met zijn buur, begin ik zelf observerend rond te kijken. Dat doen mensen zonder smartphone namelijk nog steeds.
Naast mij staan twee moeders druk te tokkelen op hun schermpje. Ik herken WhatsApp. Zover ben ik nog mee. Ik stel me voor dat ze dezelfde boodschappen doorgeven als ik maar zonder oogcontact. Waar ik armen nodig had, volstaat bij hen het betere duimenwerk. “Ah, kijk, daar zitten ze.” Kort gezwaai en direct terug naar het schermpje.
Staan jullie er ooit nog bij stil, bij jullie nieuwe normaal? En als jullie dat doen, stilstaan, besluiten jullie dan “Kijk hoe geweldig dit is. Vroeger was je gedeconnecteerd vanaf de laatste knuffel tot ze een week later terug van de bus stappen, maar nu kunnen we gewoon hun reis volgen!”?
Weten jullie nog hoe plezant zo’n schoolbusreis kon zijn? Volgens onze tiener zonder smartphone was iedereen druk doende met zijn smartphone. Geen ruzie over welke film er werd gespeeld vooraan in de bus. In ruil paniek als de batterij opraakt. “Wie heeft er een powerbank?” Een gezelschapsspel misschien? Iemand?
Maak jouw eigen website met JouwWeb